41. Autorijden, kan het nog : ja of nee?

Foto : mijn eerste wagen...

Autorijden en vrijheid : voor mij waren dat twee synoniemen. Ik was altijd al gek op auto's, niet echt iets vrouwelijks misschien maar een zware bolide met prachtig koetswerk geeft me, zelfs tot op de dag van vandaag, een zalig gevoel. Zelfs de elektrische Tesla vind ik een superauto, jammer dat de prijs nog zo torenhoog is...

Mijn auto kocht ik met mijn eerste spaarcenten. Direct een gezinswagen met het oog op een toekomstdroom. De wagen was drie jaar oud maar in prachtige staat. Iedere week werd hij, zowel de buitenkant als binnenin, bijna steriel gereinigd. Mijn auto was mijn pareltje. Ook het autorijden vond ik ongelooflijk zalig. Het idee dat een  blinkend koetswerk op vier wielen je op korte tijd, zonder de files bij te rekenen, honderden kilometers ver kan brengen is nog steeds wonderlijk. Zoals ik reeds eerder vermeldde wist ik me ook in het drukke verkeer heel goed uit de slag te trekken. Eerlijk gezegd had ik het soms zelfs moeilijk om me, op een heel rustig moment, op een autosnelweg aan de opgelegde snelheid te houden. Racend als een gek ging je me weliswaar nooit zien rijden, ik hield het wel steeds binnen de perken.

Toen mijn man en ik net gehuwd waren werkten we bij hetzelfde bedrijf een 50tal kilometer van onze toenmalige woonplaats. Iedere dag zat ik achter het stuur en reed hij, rustig naast me zittend, met me mee. Een vrouw aan het stuur staat dus niet altijd gelijk aan een uitbraak van panisch angstzweet van de man die zich op de passagiersstoel bevindt.
Toen we zelfs nog een aantal kilometer verderaf gingen wonen vond mijn man een baan dichterbij huis en reed ik alleen, nadien carpoolend met twee collega’s, iedere dag het drukke verkeer in.

In een hectische avondspits werd het zelfs heel eventjes, op zijn zachts gezegd, heel spannend. Tussen twee vrachtwagens in nam ik de afslag naar een andere autosnelweg. Plots sloeg het verkeer in een knoop en moest iedereen heel hard op de rem gaan staan. In een fractie van een seconde nam ik de beslissing om de pechstrook aan mijn linkerkant op te rijden, eigenlijk heel rustig aan maar heel kordaat en vooral oplettend dat niemand hetzelfde idee had. Toen mijn collega me verbaasd aankeek zag ik naast haar hoe de vrachtwagen, die net nog achter me reed, de achterbumper van mijn, een paar seconden eerder nog, voorligger raakte. Pas toen ik besefte hoeveel geluk we hadden gehad sloegen mijn benen zo hard aan het trillen dat de volgende kilometers huiswaarts toch wel anders aanvoelden dan normaal.

Even boodschappen doen, onze jongen van de onthaalmoeder halen, een avondje uit met vrienden, …meestal zat ik achter het stuur. Tot die dag, die dag die ik hiervoor ( zie 5.Pers-periekelen) reeds beschreef. De dag dat de ene voorkamerlens werd verwijderd. De oogarts gaf me de raad om enkel nog ‘rond de kerktoren’ te rijden. Maar ik voelde zelf ook aan dat het niet altijd even veilig was en ook ‘rond de kerktoren’ kan je iemand aanrijden die net een wegeltje verlaat en plots voor je opduikt. Dit kon ik toch niet laten gebeuren? Wijselijk nam ik de beslissing om mijn sleutels neer te leggen en de wagen te koop te zetten. Mijn man had ondertussen een andere wagen dus was het best om mijn 11-jarige mooie blinkende vriend van de hand te doen. Ik zou het er heel moeilijk mee hebben gehad wanneer hij hier nog in de garage stond terwijl ik niet meer achter het stuur mocht kruipen.

Bijna een jaar later, tijdens een emotioneel heel zwak moment, griste ik de autosleutels van tafel en reed (met de andere wagen) in een vol zelfbeklagende woede de garage uit. Pas toen ik op de parking van de nabijgelegen buurtwinkel stond brak het angstzweet me uit. Terug thuis besloot ik dat dit echt de laatste keer was dat ik achter het stuur van een wagen zat, toch zolang de wetenschap, zowel op oog- als op autovlak, niet echt met iets fenomenaals uit de bus kwam.

Ondertussen zijn de wagens er heel wat op vooruitgegaan en zijn ‘zelfrijdende’ wagens geen verre toekomstmuziek meer, dus ooit komt de dag dat ik terug achter het stuur van een wagen zit.

De aanleiding van deze pagina was onderstaand artikel. De wettelijke bepaling vind ikzelf te ‘soepel’. De bioptische telescoop kan, voor mij persoonlijk, echt niet. Stoppen met autorijden is een heel groot stuk van je vrijheid inleveren maar het verkeer is er niet rustiger op geworden en zelfs voor ‘goedziende’ mensen is het niet altijd evident om zowel het verkeer als de verkeersregels in de gaten te houden. Daarom roep ik mensen op om vooral hun gezond verstand te gebruiken.

De dag dat je het leven van een medemens in gevaar brengt is een dag te lang achter het stuur.

Ook aan 'normaal ziende' mensen wil ik graag meegeven : wees hoffelijk, vooral ook heel alert, laat die GSM uit achter het stuur, stel je GPS stilstaand in en niet terwijl je aan het rijden bent,…

Een normaal zicht staat, jammer genoeg, niet altijd garant voor goed kijken…


Preventiefilm gsm achter het stuur :  http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/binnenland/1.2581358
Preventiefilm sms achter het stuur : https://www.youtube.com/watch?v=OMeyBwRBLI8

http://www.hln.be/hln/nl/957/Binnenland/article/detail/2646154/2016/03/14/Bellen-chatten-of-sms-en-achter-het-stuur-Niet-met-deze-veilig-rijden--app.dhtml




Artikel met de wettelijke bepaling van 'zicht' voor het autorijden : 

Autorijden en slechtziendheid

Goed zien is heel belangrijk bij het autorijden. U moet de weg kunnen vinden en tijdig kunnen reageren op gevaar. Kunt u nog autorijden als u minder ziet? Lees hier wat de regels en de mogelijkheden zijn.

Gezichtsscherpte en gezichtsveld

Bij het autorijden spelen de gezichtsscherpte (ook wel visus genoemd) en het gezichtsveld een belangrijk rol. De gezichtsscherpte bepaalt hoe goed u borden kunt lezen. Hoe eerder u de borden kunt lezen, des te veiliger rijdt u. Een normale gezichtsscherpte, al dan niet gecorrigeerd door contactlenzen of een bril, ligt tussen de 0,8 (80%) en 1,5 (150%).

Met het gezichtsveld ziet u dingen waar u niet gericht naar kijkt. Deze dingen ziet u vanuit uw ooghoeken en hebben een belangrijke waarschuwingsfunctie. Een normaal gezichtsveld met beide ogen is 180 graden en met één oog 150 graden.

Rijgeschiktheid bij verminderde visus of gezichtsvelddefecten

Voor het rijbewijs B voor het besturen van een personenauto en een motorfiets gelden de volgende criteria:

·       De visus met twee ogen samen is minstens 0,5 (50% Als één oog niet meer werkt dan is de visus in het andere oog dus minstens 0,5 (50%).Let op: de visus wordt altijd gemeten met twee ogen tegelijk. De visus gemeten met twee ogen samen moet dus minimaal 0,5 (50%) zijn.

·       Het gezichtsveld is horizontaal 120 graden en verticaal 40 graden. In het centrale deel van het gezichtsveld mogen geen defecten zijn. Het gezichtsveld wordt met twee ogen samen vastgesteld.  Als u bijvoorbeeld met het ene oog een defect heeft in het gezichtsveld en op dezelfde plek in het andere oog niet, dan voldoet u toch aan de eisen. Zie voor meer informatie op de website van het CBR.

       

 Autorijden als u net niet aan de eisen voldoet

Voldoet u net niet aan de eisen van visus of gezichtsveld? Na een rijtest kan toch (gedeeltelijke) goedkeuring volgen. De visus mag hierbij niet lager zijn dan 0,4 (40%) en het resterende gezichtsveld moet minimaal 90 graden zijn. Voldoet u niet aan de eisen van de visus en ook niet aan de eisen van het gezichtsveld, dan wordt het rijbewijs sowieso niet afgegeven of verlengd.

Wat is gedeeltelijke goedkeuring?

Bij een gedeeltelijke goedkeuring krijgt u een rijbewijs met een restrictie. Hierbij kunt u denken aan de voorwaarde dat u alleen rijdt in de omgeving van uw woonplaats. Ook kan het zijn dat u  alleen bij daglicht mag rijden.

Autorijden met bioptische telescoop

Is uw visus minder dan 0,4 (40%), dan is het soms mogelijk om via Koninklijke Visio te leren autorijden met een bioptische telescoop. Ook biedt Visio specifieke kijktrainingen die tot voldoende praktische rijgeschiktheid kunnen leiden. Zie voor meer informatie de website van auto-mobiliteit.

Eigen verklaring

Met de Eigen verklaring geeft u aan wat uw gezondheidssituatie is. Deze verklaring kunt u opvragen bij de gemeente, theoriecentra van het CBR en rijschoolhouders. Twee van de elf vragen gaan over de ogen. De Eigen verklaring dient als basis voor de keuringsarts

Rapport van de oogarts

Als er sprake is van een progressieve oogaandoening of als de visus van het beste oog lager is dan 0,7 (70%), vraagt het CBR een rapport op bij de oogarts. Dit gebeurt ook als er een afwijking is in het gezichtsveld.

Kunt u tijdens het rijexamen een kentekenplaat vanaf een afstand van 25 meter niet lezen?  Ook dan vraagt het CBR om een rapport van de oogarts.

tip

Formeel is het dus zo dat de keuringsarts van het CBR op basis van de Eigen verklaring beslist of een keuring door een specialist noodzakelijk is. Als u echter verwacht dat een oogartsrapport nodig is, accepteert het CBR ook dat u direct een oogartsrapport opvraagt en dit met uw Eigen verklaring meestuurt. Dat versnelt het proces aanzienlijk.

Mag mijn eigen oogarts mij keuren?

Als het CBR vindt dat een oogartsrapport noodzakelijk is, ontvangt u een formulier dat u mag laten invullen door een oogarts naar keuze. Dit mag uw eigen oogarts zijn, maar vaak zal dit een collega-oogarts in dezelfde praktijk zijn. Deze beschikt direct over uw medische gegevens.

Daarnaast heeft het CBR een lijst met oogartsen die u kunnen keuren.

Verlenging rijbewijs vroegtijdig aankaarten

Het is verstandig om een verlenging van het rijbewijs vroegtijdig aan te kaarten bij uw oogarts. Dan kunnen uw situatie en de eventuele belemmeringen voor verlenging worden besproken. Als u bijvoorbeeld Glaucoom hebt dan kan het rust geven als u weet welke plekken u in uw gezichtsveld  mist.

Geldigheidstermijn rijbewijs

Een rijbewijs is maximaal 10 jaar geldig. Vanaf uw 70^ste verjaardag is uw rijbewijs nog maximaal vijf jaar geldig. Afhankelijk van de geconstateerde oogaandoening en als de oogaandoening progressief is kan het CBR het rijbewijs voor een kortere termijn afgeven.

Rijbewijs voor bus of vrachtwagen

Voor mensen die een bus of vrachtwagen willen besturen gelden andere, strengere criteria. Deze kunt u nalezen op de website van het CBR.

Bron : https://www.oogvereniging.nl/leven-werken/mobiel-zijn/autorijden-met-visuele-beperking/

Mijn facebookpagina : HogeMyopie

40. Een tweede cortisonespuit

We zijn terug op weg naar het oogcentrum. De brilsterkte wordt bepaald en is inderdaad nog een extra +1.50D (dus een +0.50 teruggewonnen) bovenop mijn bril zoals ik alweer goed had ingeschat (zie nummer : 37. Vijftig tinten grijs). Misschien moet ik dringend op de Lotto gaan spelen, de meer dan 40 jaar persoonlijke ervaring is natuurlijk ook niet niks. De oogdruk staat goed, 14. 

Ok, de tweede cortisonespuit. Ik ben eigenlijk wel heel rustig deze keer, toch is het anders dan de eerste spuit. Een eerste poging om te prikken lukt niet. Waarschijnlijk dicht tegen de plaats die vorige keer werd aangeprikt en dat is blijkbaar niet zo evident. Dan even aan de microscoop gaan zitten met kin- en voorhoofdsteun. Een venijnige prik laat zich goed voelen. Wat een verschil met de eerste keer. Het oog begint direct te tranen. Ik heb het ook moeilijker om me te focussen op iets, waardoor mijn oog beweegt, wat het natuurlijk ook niet makkelijk maakt om de spuit te zetten. De verpleegster zegt achteraf dat het een verschil uitmaakt waar juist in het oog geprikt wordt. Wanneer het juist op een zenuw is dat het inderdaad heel gevoelig kan zijn. Ze dept mijn tranende oog. Terug een compresje op en het is alweer achter de rug. Hopelijk doet de medicatie nog een beetje zijn best. Binnen een goeie twee weken terug op controle en dan ook een nieuwe OCT scan.

’s Avonds heb ik nu minder last van het tranen (t.o.v. de eerste spuit), ik voel het oog nu wel meer.

Wanneer ik, in het donker, van de living naar de keuken ga schijnt het licht van het grote computerscherm in het keukenraam daartegenover. Mijn linkeroog neemt volledig over en ik heb totaal geen controle over mijn rechteroog. Zelfs wanneer ik echt mijn best doe om erdoor te kijken, lukt dat niet. Een beetje uit verbazing lijk ik niet de reflex te hebben om links dicht te knijpen. Wanneer ik vlug het licht aansteek neemt rechts gelukkig terug over. Alweer een vreemd gevoel. Mijn normale reflex, wanneer dit anders gebeurt, is dat ik vlug mijn linkeroog dichtknijp zodat rechts automatisch terug moet overnemen.

Op tijd in bed. De volgende dag voel ik de pijnlijke druk toch nog in het oog maar het tranen is veel minder dan de eerste keer. De daaropvolgende dagen zijn eigenlijk heel rustig. Ik heb weinig last van het product dat zijn weg zoekt in mijn oog. Ook de druk lijkt deze keer ok te blijven, geen gevoel van een veel te hard opgeblazen ballon. Zo zie je maar net dezelfde behandeling bij dezelfde arts en toch een heel verschil in ervaring. Toen de eerste spuit werd gegeven was het oog er ook nog slechter aan toe waardoor dit misschien een andere reactie gaf.

14 dagen gaan voorbij en ik merk eigenlijk weinig verandering. Een heel klein beetje heb ik de indruk dat het zicht toch wat beter is maar het is miniem.

Bij de volgende controle blijkt er 0.25D terug herwonnen te zijn, ik haal weer mijn kronkelende 3.5/10. Er wordt een OCT scan genomen en vergeleken met de vorige scans. De oogarts laat me zien hoe mijn netvlies een diep dal (een soort kom) vormt door de druif of stafyloom (de uitstulping) achteraan mijn oog. De foto is niet echt van heel goede kwaliteit (door de toestand van mijn oog) maar hij laat me, vergelijkend, zien dat het vocht is verdwenen alsook de verdikking in het netvlies. Ik vind het heerlijk dat hij zoveel uitleg geeft en neem deze gretig in me op. Hoe wonderlijk allemaal.

De voorziene (volgens hem want ik was daar nog niet van op de hoogte) extra inspuiting binnenin het oog wordt dus niet gegeven. Het wil wel zeggen dat de extra rest (bovenop mijn huidige bril), van nu nog +1.25 dioptrie, waarschijnlijk een blijvertje zal zijn. Toch kon ongeveer een extra +4.00 dioptrie teruggedrongen worden. De ‘gouddruppeltjes’ moet ik nog twee maand verder druppelen samen met de nieuwe medicatie voor de oogdruk. Deze medicatie voor de oogdruk is niet zo zwaar als degene die ik ervoor druppelde maar hiermee zou de kans op vocht achter het netvlies kleiner zijn. Het is wat kiezen tussen het risico op verhoogde oogdruk of terug de kans op vocht. Momenteel is de druk 15, wat goed is. Na twee maanden wordt er opnieuw geëvalueerd.

Ik zeg hem nog eens dat het kijken met de twee ogen open toch wel moeilijk is, het linkeroog uitsluiten is een hele karwei en dikwijls zelfs onmogelijk. Met dit mooie weer is fleurige kledij in trek en nu is kleur toch wel iets waar ‘links’, net als ik, gek op is. Wanneer meerdere mensen naast elkaar zitten of staan kiest links er dan ook altijd de rechtse uit omdat die nu juist een kleurrijk t-shirt aanheeft of net iets meer beweegt dan de persoon links ervan waar ik een gesprek probeer mee te voeren. Soms beginnen mijn ogen zelfs te flippen, ik hoop dat dat niet zo duidelijk is voor de mensen waar ik mee praat want het voelt in ieder geval heel vreemd aan. Zelfs toen mijn man mij vorige week iets wou laten zien gaf hij de opmerking dat ik niet naar zijn hand moest kijken maar wel de binnenkant van de  grote soeplepel die er 25cm verder uitstak. Van hem had ik nu eerlijk gezegd wel verwacht dat hij al gewoon was aan mijn vreemde manier van kijken. 

De oogarts geeft nog eens mee dat er eventueel een kunstiris kan ingeplant worden (om de pupil te verkleinen) maar aangezien nu gebleken is dat het oog heel gevoelig is voor vochtophoping dat dit misschien niet meer zo vanzelfsprekend is. Het geeft namelijk ook een direct gevolg voor het, al zo zwakke, netvlies dat nog een extra druk ervaart door het vocht dat zich eronder bevindt. Het zou dan ook al om een vierde operatie in het oog gaan en zijn enthousiasme lijkt een heel stuk geslonken ten opzichte van een paar maand terug. Volgens hem kunnen we beter 6 tot 12 maand wachten en dan nog eens overwegen of dat een goeie keuze zou zijn. Misschien vindt mijn brein tegen die tijd toch een remedie om links om de tuin te leiden. Ik kan ook nog altijd een ‘piratenlook’ introduceren natuurlijk. Design ooglapjes, misschien moet ik daar toch eens goed over nadenken.

Dit was mijn 10^e oogartsbezoek dit jaar, gelukkig mag ik nu 2 maandjes rusten.

Beschrijving die ik vond over Maculadegeneratie : Klachten van vervormd zien :

‘Soms is vervorming van het beeld het eerste dat men bemerkt. Lijnen lopen niet meer recht, maar hebben een vreemde kronkel of een uitbochting. Men ziet bijvoorbeeld een deuk of een hobbel in een deurstijl of lantaarnpaal. Of men ziet ‘verwrongen’ gezichten. In een verder gevorderd stadium ziet men de wereld als in een soort lachspiegel.’ 

Ja, die lachspiegel is echt een mooie beschrijving!

Anekdote : Een rustig weertje en ik zit op mijn hurken aan de rand van de vijver onze vissen, die sierlijk voor mijn neus voorbij zweven, te bewonderen. Eerlijk gezegd komen ze gewoon naar de rand omdat ze denken dat ze alweer te eten krijgen. Onze poes komt ook even wat aandacht vragen en wrijft zachtjes tegen me aan. Na een tijdje vindt hij dat er nu wel genoeg aandacht naar de vissen gaat en geeft me een flinke kopstoot tegen mijn kont! Gelukkig kan ik nog net mijn evenwicht terugvinden en kan zo nog juist vermijden dat ik de vissen van wel héél dichtbij zie. Een dikke knuffel gepaard gaand met veel gespin (van de poes wel te verstaan) en de aandachtszoeker is alweer tevreden.

Mijn facebookpagina : HogeMyopie :  

39. Short Version in ‘Mijn Gezondheidsgids’.

Een beetje trots borrelde op toen ik de vraag van : ‘Mijn Gezondheidsgids’ kreeg om een artikel te schrijven over mijn blog voor hun magazine. Wanneer ze er ook nog eens bij vermeldden dat ze de schrijfwijze heel geslaagd vonden kreeg ik toch een blos op mijn wangen.

Graag geef ik hier het artikel even mee, het is een heel korte versie van de blog hier en somt de gevolgen van mijn hoge bijziendheid op :

Sterke bijziendheid het begin van Anja’s slechte zicht.

Mijn naam is Anja, 46 jaar oud en geboren met een hoge myopie (bijziendheid). Bij het opzoeken van informatie hierover kwam ik steeds op dezelfde wetenschappelijke sites, maar vond geen enkele persoonlijke ervaring van lotgenoten. Vandaar dat ik het idee kreeg mijn ervaringen, anekdotes en tips te delen in een blog. Door de jaren heen had ik er trouwens al heel wat samen gesprokkeld. Aanvankelijk was het ook voor mij wel moeilijk om zoveel van mezelf bloot te geven maar de positieve reacties die volgden gaven me het gevoel dat er inderdaad nood is aan persoonlijke ervaringen hieromtrent.

Contactlensjes vanaf mijn 7e dankzij myopie

Ondertussen kwam ook het verontrustend nieuws dat heel wat kinderen bijziend worden door het vele schermgebruik, ook daar wil ik op inspelen, mensen duidelijk maken dat bijziendheid meer is dan dat brilletje op je neus. Het is natuurlijk een serieus onderwerp maar de manier waarop ik het naar voor probeer te brengen moet het toch wat makkelijker leesbaar maken. Het feit dat ik, als peuter, wel heel dikwijls met mijn neusje tegen de vlakte ging moest een reden hebben en werd dan ook gevonden onder de vorm van een hoge myopie. De eigenlijke oorzaak ervan is niet echt gekend, maar er is een vermoeden dat de medicijnen die mijn mama, tijdens haar zwangerschap, moest innemen hieraan hebben bijgedragen. De eerste twee oogartsen gaven mijn ouders het advies om me in het eerste leerjaar te laten starten in een blindenschool, want volgens hen had ik nog maximum drie jaar zicht te gaan . Gelukkig heb ik ietwat ‘koppige’ ouders die besloten om voor een derde opinie te gaan. Daar kregen we toch een voorstel om het probleem te lijf te gaan. Ik kreeg als allerjongste in België contactlensjes. Ik was toen 7 jaar oud. Dit was een heel goede zet en ondanks dat de myopie wel vorderde beten de twee onheilspellers in het zand.

Besparen van mijn restzicht

Op 20-jarige leeftijd kon ik de contactlenzen niet meer verdragen en kreeg ik voorkamerimplantlenzen. Door misselijkheid, van de narcose na de operatie, en nadien ook de bevalling van mijn eerste zoontje moest één lens al na een jaar verwijderd worden. Hierdoor viel mijn zicht terug naar één oog. Dit had heel wat gevolgen in mijn verdere leven. Zo moest ik de auto aan de kant laten staan, werd duidelijk dat mijn ene oog te zwaar belast werd tijdens het werk en ondervond dat alles in een soort ‘slow motion’ versie mijn brein binnenkwam. Ondanks het feit dat ik zo thuis kwam te zitten, dit om mijn ‘restzicht’ te sparen, liet ik de moed niet zakken. Ik haalde positiviteit uit het feit dat ik er steeds kon zijn voor mijn kinderen en genieten van zoveel kleine dingen die het leven biedt. Dingen moeten laten betekent daarom niet het eind van de wereld, je leert er wel mee omgaan. In ons gezin wordt dan ook heel regelmatig gelachen met de manier waarop voorwerpen hier, met regelmaat van de klok, hun weg naar de grond vinden, gewoon van tafel worden geveegd of het raden waar ik die blauwe plek nu weer haalde.

Glaucoom en cataract

Door de jaren heen ontwikkelden zich nog heel wat gerelateerde oogziekten. Zo was de eerste de glaucoom, ook al druppelde ik al jaren toch schoof de gezichtsgrens op. Ook stukjes binnenin verdwenen waardoor soms iets plots leek op te duiken dat ervoor niet te zien was. Een positief gevolg daarvan is dat je regelmatig ontdekt dat er toch nog een stukje taart op je bord ligt terwijl je dacht dat je alles reeds achter de kiezen had. Op een bepaald moment verzakte de voorkamerlens waardoor op een paar maanden tijd ook cataract ontstond. Een operatie drong zich alweer op.

Ontdek het verschil tussen glaucoom en maculadegeneratie

Nog meer oogproblemen ten gevolge van myopie

In de tussentijd was het zicht er zo slecht aan toe dat ik besloot om zelfstandig braille te leren. Op mijn eigen manier bracht ik het er goed vanaf waardoor ik nu terug heel wat boeken kan lezen. Na een cataractoperatie bestaat een kleine kans op nastaar. Aangezien dat nog niet in mijn persoonlijke encyclopedie stond werd besloten dat er ook nog even bij te nemen en ook deze werd behandeld. Het ernstig risico op netvliesloslating stak een paar maanden later de kop op door het glasvocht dat vroegtijdig losliet ten gevolge van de hoge myopie. Het positieve hieraan is dat je mag genieten van de oneindig prachtige sterrenhemel die nog een extra dementie krijgt doordat Mars, op regelmatige basis, flitsend je persoonlijke heelal verlicht. Deze illusie wordt veroorzaakt door een ‘alarmsysteem’ dat aangeeft dat er iets fout gaat met het netvlies. Door me op een zombie-achtige manier voort te bewegen en geen plotse oogbewegingen te maken kon ik voorkomen dat het netvlies losliet. Alweer een spannende periode achter de rug.

Maculadegeneratie

Het aan de kant geschoven slechtste oog vertoonde al jaren cataract en was op een punt gekomen dat ook daar zich een ingreep opdrong, om het oog niet volledig verloren te laten gaan. Na de operatie werd duidelijk dat in dat oog een soort maculadegeneratie was ontstaan door de hoge myopie, die ondertussen was opgelopen tot -29 dioptrie. Er werd een kronkelend, wazig beeld weergegeven dat ik moest leren negeren en enkel mijn andere oog gebruiken. Door de vervormde vergrote pupil is dit echter geen gemakkelijke taak aangezien het oog meer licht opvangt en steeds de bovenhand wil nemen waardoor een dubbel beeld ontstaat of zelfs enkel die vervormde versie wordt weergegeven. Ondertussen kreeg ik ook nog vochtophoping achter het netvlies te verwerken wat alweer voor de nodige spanning, een afname van mijn gezichtsvermogen en behandelingen zorgde.

Een boodschap voor lotgenoten en ouders van jonge kinderen

Ondanks alles heb ik, na 40 jaar, nog steeds ‘zicht’ en wordt daar nog steeds heel hard voor gevochten om dit zo lang mogelijk te kunnen behouden. Tot nu toe had ik het geluk om steeds een oplossing aangeboden te krijgen op het moment dat de problemen zich stelden. Ik besef dat niet iedereen zoveel geluk heeft maar toch hoop ik dat ik met mijn verhaal heel wat lotgenoten een hart onder de riem kan steken.

Aan alle ouders wil ik de raad geven om hun kinderen zoveel mogelijk ver en dichtbij te laten kijken, zodat ze hun ogen goed oefenen. Buitenspelen is een must! Ik hoop dat ik hier aantoon dat myopie heel wat gevolgen heeft wanneer ze ontstaat op jonge leeftijd. Het is natuurlijk niet zo dat ieder bijziend kind de gevolgen draagt van teveel ‘schermkijken’ maar laten we vooral de groep zo klein mogelijk houden.

Lees waarom bijziendheid een bedreiging vormt

Een goed zicht betekent mensen om je heen herkennen, vrijheid, de wereld bewonderen, genieten van alle pracht en kleur,…
Dit artikel is een samenvatting van 40 jaar ervaring, in mijn blog www.hogemyopie.blogspot.be vertel ik een uitgeschreven versie ervan met heel wat anekdotes en tips. Voor mensen die nog moeilijk kunnen lezen is er, op iedere pagina links bovenaan, een voorleesknop voorzien. Iedereen is welkom, alsook ervaringen, anekdotes en tips van lotgenoten. Ik wil ‘Mijngezondheidsgids’ hartelijk bedanken om dit artikel op te nemen in hun magazine.

Bron :  https://www.mijngezondheidsgids.nl/bijziendheid-begin-anjas-slechte-zicht/

  http://oogarts.info/OMCA_pvd/Glasvochtloslating/Samenvatting.html

Mijn facebookpagina : HogeMyopie :