55.Nieuwe brillen, wispelturige ogen en de nieuwe creaties dankzij maculadegeneratie.

Even doorgaan met mijn persoonlijk verhaal in mijn blog. Ik heb, na lang aarzelen, dan toch besloten om voor nieuwe brillen te gaan. Het glas aan het linkeroog wordt dus toch aangepast tot de juiste correctie die ik extra overhield aan het vocht achter mijn netvlies. Ik ben heel benieuwd wat dit gaat geven en wacht met een bang hartje af. Ik ging voor 2 volledig nieuwe monturen in één van de betaalbare ketens omdat het misschien zo lastig wordt dat ik toch beter terugval op mijn vorige brillen. De eerste dag is het wat afwachten wat het gaat geven. Het is een heel grijze dag wat dus meevalt want dat wil zeggen dat er maar weinig extra licht in mijn linkeroog valt dat er regelmatig voor zorgt dat dat, door de verwijde pupil,  de bovenhand neemt. 

Foto : het vervormde beeld dat wordt veroorzaakt door Maculadegeneratie.

Af en toe komt toch even het vreemde -door maculadegeneratie-vervormde beeld opzetten maar al bij al valt het wel mee die dag en kan ik het oog goed afblokken. Wanneer we ’s avonds aan de goed verlichte tafel gaan en een boterham eten speelt het terug op. Ik wil de boterham in mijn hand bekijken maar krijg die niet te zien. Wat ik wel te zien krijg is de vervormde hand van mijn zoon die schuin tegenover me zit en rustig van zijn crockje geniet. Hij heeft nu eenmaal heel grote handen die blijkbaar heel graag de aandacht trekken. Dat vindt links er toch van. 

De volgende dag tijdens het middagmaal kijk ik even naar mijn oudste die rechtover me zit en krijg het beeld van een Siamese tweeling te zien aangezien zijn broer rechts van hem zit en mijn linkeroog (dat naar binnen loenst) hem er ook wel even bij wil hebben. Het vreemde vervormde vergrote hoofd komt eigenlijk zowat op het lichaam van zijn broer rechtover me te staan.

Nog een mooi voorbeeld is van mijn man die links naast de kerstboom staat, hoe graag ik ook hem in het vizier wil krijgen, mijn linkeroog vindt de verlichte kerstboom nu eenmaal veel leuker. Waar ik helemaal niks kan aan doen behalve dan het ongehoorzame links dichtknijpen en hem zo het zicht op de schitterende boom ontnemen. Het is alweer duidelijk dat bij extra licht mijn rechteroog niet tegen mijn vreemde linkeroog opkan. Een bewegend iemand trekt ook nog meer de aandacht dan iemand die stilzit. Links is nu eenmaal heel nieuwsgierig blijkbaar. Wanneer die persoon een helder kleurig t-shirt draagt is het hek al helemaal van de dam en trekt links aan. Wat me wel opvalt is dat de kleuren daar wel mooier zijn, ondanks het feit dat het beeld zo vervormd is.

Voor tv wil ik eerst even proberen zonder ooglapje maar dat hou ik niet lang vol. Ook daar vindt links de lichtschijn die op de gordijnen valt veel interessanter dan wat rechts op tv te zien krijgt. Wanneer ik rechts even dichtknijp zie ik (met links) dat een geel reflecterend hesje van een geïnterviewde fietser echt fluo is. Wanneer ik de fietser zelf probeer aan te kijken lijkt het of hij net een mislukte gezichtsverbouwing achter de rug heeft. Zijn, wat zou moeten een linkeroog zijn, staat scheef en een stuk lager dan waar het zou moeten staan, van een neus is niet echt sprake én dan is er ook nog die grote deuk aan de rechterkant van zijn hoofd voorafgegaan door het Frankenstein voorhoofd. Niet echt flatterend dus.  De ondertitels zijn helder wit wanneer ik door links kijk (rechts zit er een vergeelde schijn in en is het beeld niet helder). Ze zijn moeilijk te ontcijferen door de golvende beweging die ze maken en de vlek die midden in mijn beeld zit.

Foto : tekst wordt vervormd door de Maculadegeneratie. Hier zie je nog een stukje tekst die recht loopt maar bij mij is alle tekst vervormd.

Wat is het vreemd te moeten kiezen tussen de mooie kleuren van links en een normaler beeld van rechts. Omdat mijn hoofd het heel moeilijk krijgt wanneer ik door links kijk besluit ik dat ik beter mijn ooglapje opzet en zo rechts het volledige voorrecht krijgt.

Het wordt alweer een hele opdracht. ’s Avonds ben ik terug vlug moe en hou de volledige avond mijn ooglap op om zo mijn hoofd toch een beetje rust te gunnen. Ook al om net zoals de ‘grote mensen’ op een normaal uur onder de wol te kruipen en niet ineengedoken op de sofa in te dommelen op een onaanvaardbaar vroeg uur.

Anekdote : Gezellig samenzijn met onze vrienden in een klein wellnesscentrum dat we samen afhuren. Het aparte salon is sfeervol ingericht en het licht gedempt. Onze traditie bestaat erin dat één van de koppels het aperitief, inclusief hapjes, voorziet wat we dan rustig verorberen alvorens wat op te warmen in de sauna of een plons in het zwembad te wagen. We zitten heel ontspannen in badkledij en er wordt heel wat afgebabbeld, gegeten en een goed glas genuttigd.  Normaal reikt mijn man me af en toe wel een hapje aan maar deze keer denk ik : ‘het lukt me zelf wel.’ Vooral de kleine Italiaanse broodstokjes die je even door de pesto moet halen vallen altijd wel erg in mijn smaak. Wanneer ik op een bepaald moment voel dat de pesto langs mijn been glijdt doe ik nog vlug een poging deze op te vangen maar toch komt die onverbiddelijk op de donkere houten vloer terecht. Ik vraag mijn man even om te kijken waar ik smoste. Bij het analyseren van de situatie vraagt hij me verwonderd hoeveel van die stokjes ik eigenlijk al probeerde te verorberen…Het bergje pesto tussen mijn voeten wordt met behulp van een paar servetten netjes opgeruimd. Ik besluit dan maar dat ik genoeg pesto heb gehad voor deze avond.

Even iets totaal anders. Ik wil namelijk ook nog even stilstaan bij het trieste nieuws van Lies Lefever. Een aantal weken geleden nam ik met haar contact op i.v.m. een stukje dat ik hier in de blog over haar wou schrijven. Ik heb altijd al veel bewondering gehad voor haar strijdlust, moed en humor. Ze liet me weten dat ze het een leuk idee vond en dat ik haar maar eens moest bellen. Ik besloot nog even te wachten tot na de feestdagen...Jammer genoeg hoorden we deze week het trieste nieuws over haar plotse overlijden. Ook langs deze weg heel veel sterkte aan haar familie. 

Mijn facebookpagina : Hoge Myopie 



SAMENKOMST HOGE MYOPIE :
Een gezellige babbel met een lotgenote? Een verhaal vertellen dat degene die voor je zit echt begrijpt? Ervaringen delen? Dit is iets wat velen willen maar aangezien we niet zo talrijk zijn met een hoge myopie (bijziendheid) lukt dit zelden of nooit. Daarom wou ik een bijeenkomst organiseren om dit mogelijk te maken. Deze zal doorgaan op 16/02/2018 in de gebouwen van Visio Breda ( Heerbaan 14-40,Breda) van 12-17u. Ook partners zijn meer dan welkom. Geïnteresseerden kunnen een mailtje sturen naar advhogemyopie@telenet.be. Het wordt alvast een ‘internationale’ bijeenkomst want zowel België als Nederland is vertegenwoordigd. Mijn verhaal vind je op www.hogemyopie.blogspot.be (vanaf 1.Voorwoord), het zou leuk zijn nog extra verhalen te vinden bij lotgenoten. Tot dan?

54. Anekdotes uit het leven gegrepen, deel 2

Gezellig bij vrienden op bezoek, zalig op terras. Bij het invallen van de duisternis had ik flink alleen de zetel in de living gevonden. Rustig gaan zitten en relax benen in de zetel om met mijn arm op de leuning een ‘Romeinse’ houding aan te nemen. Toen het parket wel heel dichtbij kwam besefte ik dat...er helemaal geen leuning was. Ik was even vermist om dan tussen de zetels een toereikende hand te krijgen.

Normaal ga ik niet echt alleen de straat op behalve hier naar de tandarts of kiné. Dan ga ik ook te voet en het is hier gewoon de woonwijk door. Nu was ik toch wat laat vertrokken en besloot de fiets van mijn zoon te nemen. Het was een zonnige dag en de zon wierp lange schaduwen van de huizen op de weg, tussen de huizen door kwam ze iedere keer weer piepen. Mijn linkeroog knijp ik automatisch dicht wanneer ik buitenkom als de zon schijnt of de lichtinval te hoog is. (in de zomer draag ik steeds een zonnebril) Omdat mijn rechteroog zich niet op tijd kan aanpassen kan dit ook tot verrassende toestanden leiden. Door het voortdurend afwisselen van zon en schaduw was ik wat in de war. Ik reed dan ook heel traag. Toen ik mijn rechteroog met mijn hand wou afschermen van de zon om zo terug wat overzicht te krijgen ramde ik bijna een geparkeerde wagen, al was het dan wel tegen een slakkengangetje…met knikkende knieën kwam ik bij de tandarts aan. Ik ben in het terugkeren maar flink met de fiets aan de hand te voet naar huis gestapt en besloot de volgende keer te voet te gaan en goed op tijd te vertrekken! 

 

Al een tiental jaar gaan onze reizen door in het gezelschap van onze jeugdvrienden. We zijn met drie gezinnen met elk twee kinderen. Iedereen kan er zijn eigen gang gaan maar toch komt het er meestal op neer dat de hele bende er mee op uittrekt. Zo vonden we het idee om door een kloof te klauteren wel leuk klinken. Er werd toch wel even overlegd want het zou voor mij (alsook voor mijn man) geen gemakkelijke klus worden. Het was niet alleen het ‘zichtprobleem’ maar ook de voeten die als best verdraagbaar schoeisel een paar foam teenslippers uitkozen. Toch was ik wild van het idee. Het avontuurlijke heb ik namelijk van mijn vader geërfd. Er werd beslist om het bij 1/3 van de tocht te houden en daar een aangeduide afslag te nemen omdat het ook belastend zou zijn voor mijn man die me moest begeleiden. Tijdens onze tocht kwamen we een geit tegen die het blijkbaar niet had overleefd en dit met een indringende geur liet weten. Was het nu daardoor dat we onze afslag misten? In ieder geval gingen we zo voor de volle klauter en werden beloond met op het einde een prachtig wit strand en blauwe zee…mijn man hield er wel een paar dagen een pijnlijke schouder aan over maar hé wat een ervaring!

Onze oudste zoon is vertrokken op studiereis naar het verre Amerika dus zoals verwacht wordt van een goede moeder hoort daar die dag de nodige stress bij. Wanneer hij met een ‘yep’ aangeeft dat hij goed is aangekomen ga ik voor een welverdiende  nachtrust naar bed. Nog eerst even de nodige druppels en medicatie. Wanneer ik het kleine pilletje naar mijn mond breng floept het tussen mijn vingers uit. Ik hoor nog een tak tak op de grond en kan dus op zoek. Even nachtkastje aan de kant, onder het bed voelen, …na een goeie 5 minuten is het kleine rotding nog steeds nergens te vinden. Ik besluit dan maar terug naar beneden mijn 5e beste vriend van het huis te gaan halen. Terwijl ik naar de wasplaats stap vertel ik mijn verwonderd opkijkende man, die nog even rustig TV kijkt, waarom ik terug beneden ben. Wanneer ik met de swiffer terug de trap opkom staat hij al bovenaan met de verstekeling tussen zijn vingers. Mondje open en eindelijk rustig naar bed! Slaapwel!

Mijn man heeft altijd gelijk, mijn man heeft altijd gelijk, mijn man heeft altijd gelijk...even onder ‘lichte’ dwang. Toen iets ‘wits’ op tafel lag vroeg hij wie melk had gemorst. Volgens mij was dat helemaal geen melk maar een stuk plastic. Mijn man heeft altijd gelijk …bleek toen ik met mijn vinger eens ging voelen én … in de melk zat te porren. Mijn man heeft altijd gelijk, of toch bijna of soms wel eens. Goh, deze keer dan toch.

Ik hou van de natuur in al zijn pracht en glorie. Op vakantie met onze reeds bekende ‘bende’ stond aan het zwembad een grote cactus met vreemde bollen aan, op de grond lagen wat verwelkte bloemen leken. Toch hadden we geen enkele keer een bloem zien bloeien op de cactus ondanks dat ik iedere dag een kijkje ging nemen. Op de voorlaatste dag stond nog één bol op de cactus en toen kwam het in me op dat deze ’s nachts moesten bloeien en tegen de morgen verwelkten nadat ze hun missie hadden volbracht, éénnachtsbloemen dus. ’s Avonds maakte ik de opmerking en één van mijn vriendinnen ging vlug een kijkje nemen en kwam al lopend terug : “ja, ze staat open”. De hele bende naar het zwembad om, onder de donkere hemel maar gelukkig verlicht met spots, de laatste wondermooie bloeiende bloem waar te nemen…De natuur blijft ons verrassen.

Een late middagzon komt vanachter de wolken die de hele dag de hemel bedekten. Ik besluit nog eens even de tuin in te gaan. Op het terras ligt een hele hoop blaadjes samen gewaaid. Het moment om even van het resultaat van de vriendelijke wind gebruik te maken en alles op te rapen. Wanneer ik me buk valt me plots iets wits op. Geen melk deze keer maar een paar opgevouwen kousjes die aan mijn aandacht moeten ontsnapt zijn toen ik twee dagen geleden rustig de was zat op te vouwen buiten. Die zullen nu wel héél goed verlucht zijn.

Een welgemeende sorry aan de twee personen waar ik, alweer, tegenin ramde in het grootwarenhuis. Ik doe nochtans heel hard mijn best om op te letten. Misschien moet ik toch eens uitkijken of er geen dodehoekspiegels bestaan die je op je schouder kan plaatsen of beter zoals de gopro-camera’s op je hoofd kan vastgespen. Gelukkig neemt mijn man steeds de taak op zich om de winkelkar te besturen anders vielen er waarschijnlijk nog meer slachtoffers. De chips die er op de grond terechtkwamen waren niet mijn fout, het feit dat ze er plots in tientallen kleinere stukjes lagen dan weer wel, sorry daarvoor!

Bij het uitladen van de boodschappen uit de kofferbak waren we vergeten dat er ook nog dingen (droge voeding) op de achterbank waren gelegd. Dus ’s avonds denk ik : ‘ik ga die nog even halen’. Ik neem in de jas van mijn man het zwarte bakje dat de vroegere sleutel vervangt en ga naar de garage. Ik krijg al wat argwaan wanneer de auto geen teken van leven geeft wanneer ik die benader met het ding in mijn hand. (Normaal wordt die dan automatisch ontgrendeld.) Dus bestudeer toch even het zwarte dingetje in mijn hand en merk dan dat het openklapt en niet de zogenaamde autosleutel is maar zijn voorhistorisch gsm’etje dat ik in mijn hand heb. Terug naar de living en ik zeg dan maar, bij het slapengaan, dat de achterbank nog moet leeggemaakt worden…

Op een middag merk ik bij mijn oudste zoon dat er zich een donkerdere vlek onderaan zijn kin bevindt en leg de link met wat hij een paar weken geleden had gezegd : “Ik ga mijn baard laten groeien.” Wanneer ik de opmerking geef zegt hij dat zijn baard al goed aan het groeien is. Ik neem er even mijn leesbril bij maar nee…dus even naar het raam wat extra licht opzoeken… ok, je kan er een baardje in zien maar wanneer hij trots vertelt dat ook op zijn wangen al wat haar staat moet ik toch passen. Aangezien zijn hoofd niet echt tussen mijn leesplateau past zal ik nog maar een paar maandjes geduld oefenen.

Terwijl ik beneden hulp krijg om alles er wat netjes bij te houden, begin ik boven alvast met afstoffen. Ik neem alles van de nachtkastjes en leg het even op bed. ’s Avonds merk ik op dat ik was vergeten om alles terug op mijn nachtkastje te plaatsen. Dus ik neem de kader met onze romantische foto (die 28 jaar geleden door een klasgenoot op studiereis in Londen werd genomen) en zet die terug. Samen met het flesje water, wekkerradio, medicatie en mijn twee flesjes oogdruppels. Of toch niet? Waar zijn die flesjes nu weer gebleven? De zoektocht start op het dekbed, onder het dekbed, naast mijn kussen, tussen mijn matras en het hoofdeinde maar geen flesjes te vinden. Mijn man komt boven en vraagt wat ik nu weer kwijt ben? Euh, is het zo duidelijk? Ook hij is toch een tijdje aan het zoeken en haalt er zelfs de zaklamp bij om even onder het bed te checken. Het komt nog even in me op of die kleine dingen in de stofzuiger zouden passen maar op dat moment zegt hij : “ja, hier.” Tussen het dekbedovertrek en het extra donsdeken dat onze voeten warm houdt. Nog even druppelen en naar bed!

Toekomstmuziek : regelmatig wordt hier toch wel eens goed gelachen met mijn ‘mankementjes’ of liever gezegd de gevolgen ervan. Het moment dat we allemaal samen aan tafel zitten lijkt zich daar uitstekend toe te lenen. Zo ging het nu over onze toekomst en dus ‘Oma Anja’ en de relatie met mijn toekomstige kleinkinderen (hopelijk blijft dit toch nog eventjes toekomstmuziek). Onze jongens (en hun vader) vinden het heel grappig om een extraatje te koppelen aan het woord oma als ze naar mij refereren. Zo vielen de namen : Cyber Oma of Robocop Oma of Terminator Oma al, o.a. verwijzend naar een paar onderdelen die reeds aan vervanging toe waren of in de toekomst daartoe nog in aanmerking lijken te komen.

Het aangeven hoe onze kleinkinderen gaan reageren als ze naar ons toe moeten komen, laat hun creatieve breinen overuren draaien : “Papa, ik ga niet zo graag bij Oma Anja want ze loopt me steeds omver” of “Ok kindjes, neem jullie knie-, elleboogbeschermers en helm,…we gaan naar Oma Anja”, of  “Opaaaa, oma staat daar weer stokstijf te staan!”, “Kindjes, hoe dikwijls heb ik jullie al gezegd : ‘jullie tablets niet op te laden in het stopcontact voor Oma.’”...en zo zijn er nog wel een paar. Een kwestie van de sfeer erin te houden.

eentje uit de oude doos : Zo gingen we met een aantal familieleden op reis. Rustig genieten van het berglandschap op het zomers terras van onze chalet met onze twee jongens (toen 6 en 3 jaar oud) die in het opzetzwembadje zaten te spelen. Mijn zus roept plots : "kom eens kijken wat hier zit." Iedereen schaart zich rond een prachtige smaragdgroene kever. Het beest zit te fonkelen van trots en laat ons genieten van al zijn pracht en glorie. Als moeder, die haar kinderen toch wel diervriendelijk wil opvoeden, zeg ik een paar keer tegen onze jongens dat ze het diertje mooi moeten laten zitten want dat het toch wel een héél bijzondere kever is. Nog even een paar foto’s : goh, wat een prachtig beest. Een paar minuten later is iedereen al terug met zijn eigen interesses bezig en moet ik langs de plek waar de kever zat. Een harde kraak onder mijn schoenzool laat onmiddellijk het schaamrood op mijn wangen verschijnen. Boze blikken komen mijn richting uit… Gelukkig hadden we hem op beeld!

Een rustig weertje en ik zit op mijn hurken aan de rand van de vijver onze vissen, die sierlijk voor mijn neus voorbij zweven, te bewonderen. Eerlijk gezegd komen ze gewoon naar de rand omdat ze denken dat ze alweer te eten krijgen. Onze poes komt ook even wat aandacht vragen en wrijft zachtjes tegen me aan. Na een tijdje vindt hij dat er nu wel genoeg aandacht naar de vissen gaat en geeft me een flinke kopstoot tegen mijn kont! Gelukkig kan ik nog net mijn evenwicht terugvinden en kan zo nog juist vermijden dat ik de vissen van wel héél dichtbij zie. Een dikke knuffel gepaard gaand met veel gespin (van de poes wel te verstaan) en de aandachtszoeker is alweer tevreden.

‘haast en spoed...’ Onze visjes maken een zware medische crisis door en hebben nogal wat ‘verzorging’ nodig. Wanneer ik de schakelaar van de filter terug wil aanzetten loop ik, nogal gehaast, terug de veranda in. De deuren stonden door de verschroeiende hitte de laatste dagen wagenwijd open. Vandaag dus niet…met een harde dreun bots ik met de zijkant van mijn voorhoofd en bril tegen het glas aan. Even een paar seconden bekomen en dan vlug de schakelaar aanleggen. Alweer een blauwe plek, inclusief bobbel, rijker.

Eerste ontmoeting : De ouders van de vriendin van onze oudste zoon kwamen even goeiedag zeggen. Mijn man was nog iets aan het eten voor hij naar de deur liep en had zijn stoel achteruitgeschoven laten staan. Wanneer ik besef dat de mensen reeds in de woonkamer staan kom ik, nogal gehaast, uit de veranda de keuken binnengestapt. In mijn enthousiasme laat ik even mijn concentratie vallen en daar maakt de stoel gretig gebruik van. Na heel wat lawaai ben ik dan maar rustig gaan kennismaken…van een goede eerste indruk gesproken. Ik vraag me wel af wanneer je de mooie blauwe streepjescode op mijn knie zou inscannen of er dan echt ‘een keukenstoel met biezen zitting ‘op de display zou verschijnen.

Mijn facebookpagina : Hoge Myopie 

SAMENKOMST HOGE MYOPIE :

Een gezellige babbel met een lotgenote? Een verhaal vertellen dat degene die voor je zit echt begrijpt? Ervaringen delen? Dit is iets wat velen willen maar aangezien we niet zo talrijk zijn met een hoge myopie (bijziendheid) lukt dit zelden of nooit. Daarom wou ik een bijeenkomst organiseren om dit mogelijk te maken. Deze zal doorgaan op 16/02/2018 in de gebouwen van Visio Breda ( Heerbaan 14-40,Breda) van 12-17u. Ook partners zijn meer dan welkom. Geïnteresseerden kunnen een mailtje sturen naar advhogemyopie@telenet.be. Het wordt alvast een ‘internationale’ bijeenkomst want zowel België als Nederland is vertegenwoordigd. Mijn verhaal vind je op www.hogemyopie.blogspot.be (vanaf 1.Voorwoord), het zou leuk zijn nog extra verhalen te vinden bij lotgenoten. Tot dan?